Fikriye Hanım’ın Atatürk’e Yazdığı Şiir

Fikriye Hanım‘ın büyük taarruz esnasında yazdığı ve Atatürk’e gönderdiği, Başkomutan’a moral veren şiirdir.

Fikriye Hanım’ın Atatürk’e Yazdığı Şiir

“Benim Gözümün Nuru!

Gönlümün Efendisi!

Gecemin Işığı Efendim!

Ciğer parem kanıyor, sanma ki dil yâresinden,

Aylardır öksüzüm, Fikriye derken can veren sesinden,

Döktüm payına ne kaldıysa geriye, bi-çare Fikriye’den,

Gel kurtar demeye kalmadı mecal, çektiğim bu çileden.

Çok mu gördün kuluna, bir namey-i nesretmey-i,

İsterdi kırık gönül, bir fırçayla seni resmetmey-i,

Tek dileğimdir hayata veda ederken, seni bir nebze görmeyi,

Nasip eder mi Tanrı bilinmez, aguşunda ölmeyi.

Eylemem feryat, şekvacı ise hiç değilim,

Gidince esbab-ı hakikiye bilesin ki gene seninim,

Cennet de olsa yerim, her gece duanı beklerim,

Şems-abad olsada yattığım yer, payına yüz sürmeyi rüchan eylerim.

Gel bir katre ümmid ver, gitmeden harabe-zare,

Görenler sanır ki hastayım, değil, kulun divane,

Çeşm-i mahmurum bitti, kan kusuyor biğane.

Sevdi gönül neylesin, açık gidecek çeşm-i yar ne çare.

Fikriye

28 Ağustos 1922/Çankaya”

MUSTAFA KEMAL ATATÜRK’ÜN FİKRİYE’Sİ

Fikriye Hanım, Günümüzde Yunanistan topraklarında olan Larisa kentinde 1897 senesinde dünyaya gözlerini açtı. Ailesi, Türk halka karşı gerçekleştirilen saldırılar nedeniyle önce Selanik’e, ardından da İstanbul’a taşındı. İstanbul’a geldiklerinde sırayla annesini, babasını ve son olarak da genç kız kardeşini kaybetti. Bir başına kalan Fikriye’nin amcası, Atatürk’ün annesi Zübeyde Hanım’ın ikinci eşiydi. Bu üvey akrabalık bağı sebebiyle Mustafa Kemal ve Fikriye birbirlerini sürekli görüyorlardı. Karşılıklı duygular dile getirilmese de, ikisi de olan bitenin farkındaydı.

yazımızın devamını okumak için tıklayınız.

Diğer yazılarımızı okumak için tıklayınız.

Tarih yazılarımızı okumak için tıklayınız.